در میانه سال 2018 میلادی، رئیسجمهور ایالاتمتحده آمریکا خروج این دولت از توافق هستهای موسوم به برجام را اعلام کرد. این سند، در سال 2015 با تلاش دولتهای ایران، اعضای دائم شورای امنیت، آلمان و اتحادیه اروپا منعقد شد و برای اجرا منضم به قطعنامه لازمالاجرای 2231 شورای امنیت گشت. در این پژوهش تلاش میشود که با توسّل به قوه اجرایی ماده 25 منشور سازمان ملل و نمود آن در ماده 103 آن منشور که ارجحیت تعهدات منشور بر سایر تعهدات را اعلام میدارد، پس از شناسایی قوه اجرایی و الزامی قطعنامههای شورای امنیت از طریق روش تفسیر مندرج در ماده 31 و 32 کنوانسیون وین 1969 بر حقوق معاهدات، ماهیت تعهدات طرفین ذیل برجام باتوجهبه قطعنامه 2231 مشخص شده و بیتوجهی ایالاتمتحده در کنار سایر نقضهای صورتگرفته توسط دولتها نسبت به قطعنامههای الزامآور و موضوعی شورای امنیت در طول دهههای گذشته را بهعنوان دلیلی محکم بر اثبات نزول شأن و افول اعتبار ماده 103 منشور سازمان ملل نشان دهد.