@article { author = {Saed, Nader}, title = {The Pros and Cons on Iran's Nuclear Rights: From IAEA Board of Governors to UN Security Council}, journal = {Journal of Legal Research}, volume = {5}, number = {9}, pages = {11-42}, year = {2006}, publisher = {Shahr-e- Danesh Research And Study Institute of Law}, issn = {1682-9220}, eissn = {2717-0020}, doi = {}, abstract = {In spite of three decades "Implementation of Safeguard Agreements in I.R. of Iran" and three years concrete verifications by the IAEA, the issue was  informed to the UN Security Council in accordance with art. 12 of the  IAEA's Statute. The Council by the statement of its President (29 March  2006), inter alia, calls on Iran to comply with the resolutions of the Board  of Governors and implement without delay all transparency or  confidence-building measures necessary to clarify the outstanding issues.  Nevertheless, emphasizing the importance of continuing its peaceful  nuclear programme for its supreme interests (development not military  nature), Iran refers to legal disputes between it and the IAEA as well as three European countries on the implementation of INFCIR/214 (1974) as a basis for their illegality i.e. they violated international nuclear rights of Iran, as a NPT state party, to peaceful nuclear development. This article analyzes the current process of Iran nuclear programme from the Board of Governors to the Security Council, in particular, some remarks on the interpretation of Iran nuclear rights in the light of international nuclear law.}, keywords = {}, title_fa = {فراز و فرود حقوق هسته‌ای‌ جمهوری‌ اسلامی‌ ایران‌: از شورای‌ حکّام‌ تا شورای‌ امنیت}, abstract_fa = {بررسی‌ اجرای‌ موافقتنامه‌ دو جانبه‌ پادمان‌ بین‌ ایران‌ و آژانس‌ بین‌المللی‌ انرژی‌ اتمی‌ (1974) نهایتاً به‌ شورای‌ امنیت‌ کشیده‌ شد، این‌ در حالی‌ است‌ که‌ هنوز موضوع‌ به‌ صورت‌ کامل‌ از شورای‌ حکّام‌ و دبیرخانه‌ آژانس‌ بین‌المللی‌ انرژی‌ اتمی‌ خارج‌ نشده‌ بلکه‌ بررسی‌های‌ آژانس‌ همچنان‌ ادامه‌ دارد. در این‌ میان‌، برخی‌ بر لزوم‌ حل‌ اختلاف‌ ایران‌ و آژانس‌ در خصوص‌ اجرای‌ مقررات‌ ذیربط‌ نه‌ تنها به‌ عنوان‌ یک‌ مسأله‌ مهم‌ حقوقی‌ مؤثر بر استیفای‌ حق‌ توسعه‌ صلح‌آمیز هسته‌ای‌ بلکه‌ به‌ منزله‌ اقدامی‌ مؤثر بر روند فعلی‌ بررسی‌ پرونده‌ هسته‌ای‌ کشورمان‌ تأکید دارند. در این‌ نوشتار، عمده‌ترین‌ ابعاد حقوقی‌ تحولات‌ بین‌المللی‌ مربوط‌ به‌ اجرای‌ نظام‌ پادمان‌ هسته‌ای‌ در کشورمان‌ بویژه‌ وضعیت‌ صلاحیتی‌ شورای‌ امنیت‌ در برخورد با این‌ موضوع‌ و همچنین‌ چارچوب‌ حقوقی‌ حل‌ اختلافات‌ مربوط‌ به‌ عملکرد آژانس‌ در این‌ رابطه‌ و عدم‌ مشروعیت‌ اعتبار قطعنامه‌های‌ شورای‌ حکّام‌ بررسی‌ و تحلیل‌ می‌گردد و گزینه‌های‌ مهم‌ در تبیین‌ موضع‌ و عملکرد کشور در این‌ رابطه‌ از جمله‌ هشدار خروج‌ از ان‌.پی‌.تی‌. نیز ارزیابی‌ می‌شود. 1 1. شورای امنیت به رغم عدم توافق اولیه اعضای دائم در مورد محورهای اصلی قعطنامه‌ای بر اساس فصول ششم یا هفتم منشور سازمان ملل متحد، موفق گردید در 31 ژوئیه 2006 (1385/5/9) با 14 رأی موافق در قبال یک رأی منفی (قطر) قعطنامه 1696 را علیه جمهوری اسلامی ایران به تصویب برساند. بر اساس این قعطنامه ایران ملزم شده است تا 31 اوت 2006 (9 شهریور 1385) تمامی فعالیتهای غنی سازی خود را به حال تعلیق درآورد. این قعطنامه در قسمت نقد و معرفی همین شماره مجله توسط گروه پژوهشی حقوق عمومی وبین‌الملل پژوهشکده حقوقی شهر دانش مورد بررسی قرار گرفته است.}, keywords_fa = {حقوق بین‌الملل‌,عدم‌ گسترش‌,پرونده‌ هسته‌ای‌ ایران‌,شورای‌ امنیت‌,حل‌ اختلاف‌,آژانس‌ بین‌المللی‌ انرژی‌ اتمی‌}, url = {https://jlr.sdil.ac.ir/article_44388.html}, eprint = {https://jlr.sdil.ac.ir/article_44388_761dfcb2d45fdaec870fa3eeffe0913c.pdf} }